zły się na swoim miejscu, a dzieci były uczesane i wyglą-

Odczekał całe pięć sekund.
się podziać.
Nie wytrzymał, chwycił jej dłoń.
w odpowiedniej pozycji, wydając przy tym metaliczny
Idziemy?
- Jesteś nieznośny.
— To mi wystarczy! — panna Hunter zerwała się z krzesła, a niepokój znikł całkowicie z jej twarzy. — Pojadę teraz do Hampshire zupełnie spokojną. Natychmiast odpiszę panu Rucastle, dziś jeszcze poświęcę moje biedne włosy, a jutro wyruszę do Winchester.
- Gnębi? Owszem! - Gloria postąpiła parę kroków do przodu, dłonie zacisnęła w pięści. - Powiedz mi, co Biblia mówi na temat wybaczania? Albo na temat grzechu sądzenia bliźnich?
miało trwać miesiąc.
Strącił jej rękę.
ramy się zrobić wszystko, co w naszej mocy. Proszę jednak
Znała tylko imię, a jako guwernantka nie powinna wyrażać się o niej poufale. Nie chciała
Wyszła na zewnątrz, matka szła obok. Znad rzeki czuć było ciepły, leniwy powiew wiatru. Owiewał Hope, otulał, a odpływając, zabierał ze sobą odór domu, odór przeszłości. Jej przeszłości.
- A jabłko?

Rainie spojrzała na nią srogo.
– Owszem – odparła szczerze. – Żeby nie czekać tak długo. I przyznać się od razu... to
jego zawartość na klomby. Sandy widziała ze sto razy, jak to robił. Rozrzucał ściętą trawę,
Conner, ale po prostu Rainie. I powinna była to zrobić kilka dni temu.
kontrolowała swoje życie. Miała do czynienia z miłymi ludźmi, a żaden z nich nie był
w izolatkach, jak to określają pracownicy więzienni, lub w dziurze, jak
stanie psychicznym Avalon. Według współpracowników była miła, ale trzymała się na
zgodę, a oni odebrali jej dziecko...
Może inni ludzie czuli się przytłoczeni potęgą kosmosu. Ale ona znajdowała w takich
Dała Waltowi i Emery’emu znak ręką, żeby weszli, schowała broń do kabury i padła na
podnieść rąk. Były związane z tyłu, więc tylko wiła się na ziemi jak bezbronny robak.
– Rób jak uważasz, Luke.
247
dobrze, jedno i drugie.
Spojrzała na zegar: Na wybrzeżu Pacyfiku musiała być czwarta rano.